Wiązanie kątowe umieszcza krawędzie lub płaskie powierzchnie na dwóch elementach pod określonym kątem w celu zdefiniowania punktu obrotu. Usuwa jeden stopień swobody ruchu obrotowego lub dwa stopnie swobody ruchu kątowego pomiędzy płaskimi powierzchniami. W przypadku wyboru kąta zorientowanego w rozwiązaniu zawsze jest stosowana reguła prawej ręki. Nie obsługuje określanych przez użytkownika granic i pozycji spoczynkowej. Kąt niezorientowany umożliwia orientację i dzięki temu rozwiązanie sytuacji, w której orientacja elementu zostaje odwrócona podczas sterowania lub przeciągania wiązania. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową. Ustalony wektor odniesienia jednoznacznie definiuje kierunek wektora osi Z (między produktami) poprzez dodanie trzeciego wyboru do procesu wyboru. Zmniejsza skłonność wiązania kątowego do przełączania się na alternatywne rozwiązanie podczas sterowania lub przeciągania wiązania. To jest rozwiązanie domyślne. Obsługuje określone przez użytkownika granice i pozycję spoczynkową.
0 Komentarzy
